به دانه

داخل میوه‌ به دانه هایی به رنگ قهوه ای تیره وجود دارد که به آن به دانه می گویند. این دانه ها منبع بسیار خوبی از موسیلاژ (لعاب) بوده و حدود 20 تا 22 درصد وزن دانه را لعاب روی آن تشکیل می دهد. به دانه حاوی مواد مغذی فراوان از جمله آهن، پتاسیم و ویتامین‌ A، ویتامین ‌B و C همچنین املاحی مانند پتاسیم، روی، فسفر، کلسیم، منیزیم و سلانیوم می باشد.

خواص به دانه:

به دانه به دلیل وجود موسیلاژ یا لعاب، در رفع التهابات مخاطی، سرفه و گرفتگی صدا نقش بسزایی دارند. همچنین به علت داشتن خواص ضدباکتریایی قوی برای رفع بوی بد دهان، گلو درد و آفت های دهان استفاده می شود.

از لعاب به دانه می توان در درمان سوختگی استفاده کرد و مانند پماد آن را روی جای سوختگی مالید.

به دانه چربی، کالری و نمک کمی دارد بنابراین می تواند در رژیم های کاهش وزن نقش به سزایی داشته باشد. از طرف دیگر، به دانه سرشار از فیبر و ویتامین C است که هر دو به کنترل وزن کمک می کنند. همچنین به دانه یک طعم دهندهخوشمزه در غذاها می باشد.

به دانه سیستم گوارش را نیز تقویت کرده، زخم معده، یبوست و اسهال را برطرف می کند .

مصرف مداوم و به اندازه به دانه میتواند با سرطان مبارزه کند. آنتی اکسیدان های موجود در به دانه می تواند با رادیکال های آزاد سرطان زا مقابله می کنند.

کاربرد به دانه:

به غیر از مصرف خوراکی و دارویی از به دانه در مصارف صنعتی و در محصولات آرایشی و ساخت ژل مو استفاده می شود.  البته یکی دیگر از موارد مصرف لعاب دانه «به» آهار دادن پارچه‌های لوکس است.

نحوه مصرف به دانه:

یک قاشق چای‌خوری از به دانه را در یک لیوان آب خیس کنید و پس از گذشت چند ساعت و غلیظ شدن آب درون لیوان از آن استفاده کنید. همچنین می‌توانید چند دانه به روی زبان قرار دهید و لعاب آن را ظرف چند دقیقه بمکید. در روشی دیگر 30 گرم به دانه را در یک لیتر آب جوش ریخته و آن‌قدر بجوشانید تا به صورت ژله در آید.

نکته:

توجه داشته باشید که به دانه را به صورت له شده یا خردشده استفاده نکنید، زیرا موادی به نام آمیگدالین در «دانه به» تجزیه (هیدرولیز) می‌شوند و اسید سیانیوریک تولید می‌کنند که اسیدی خطرناک است.